Toen ik voor het eerst hoorde over de kajakweek in Zuid-Frankrijk die Powder Days organiseert voor jonge mensen geraakt door kanker, was mijn eerste gedachte: ‘Wat vet, een gratis outdoor vakantie met lotgenoten!’ Direct gevolgd door: ‘Een week met allemaal jonge kankerpatiënten, is dat wel leuk? Kan ik de verhalen van lotgenoten er wel bij hebben? Wat voor type mensen zouden erop af komen? Heb ik genoeg energie om een week lang zo actief te zijn zo kort na mijn laatste chemo?’ Ondanks al die vragen gaf ik mijn emailadres door en liet het verder bezinken. Ik vond het een spannend idee. Aan de andere kant was ik door mijn kankerdiagnose wel tot het inzicht gekomen dat ik elke dag het gevoel wil hebben dat ik leef en niet geleefd wil worden. Uit m’n comfort zone gaan door mee te gaan op de kajakweek, zou daar zeker aan bijdragen. Die gedachte trok me over de streep: ik meldde me aan.
En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan! Natuurlijk was het spannend toen de dag van vertrek dichterbij kwam, maar eenmaal bij de groep verdween die spanning direct. Vanaf het begin was de sfeer fijn en open. Doordat iedereen ziek is of is geweest, is kanker bespreekbaar op een manier zoals je het met anderen over alledaagse dingen als studie, werk of vakanties hebt. Heel bevrijdend om niet direct als ‘patiënt’ te worden gezien wanneer je het over je diagnose, behandeltraject en bijbehorende bijwerkingen hebt. Natuurlijk waren het soms zware gesprekken, maar de focus heeft al die tijd gelegen op de positieve gevolgen die kanker op onze levens heeft gehad. Heel waardevol!
Naast het lotgenotencontact was er natuurlijk het kajakken. Voorafgaand aan deze week had ik vrijwel geen kajakervaring en betwijfelde ik of het me wel zou lukken om een hele week te kajakken. Gelukkig hoorden we aan het begin van de week dat er altijd de mogelijkheid bestond om na een dagdeel opgepikt te worden, mocht het qua energie niet lukken om verder te varen die dag. Dat stelde me gerust. Zonder verwachtingen begon ik aan de eerste ochtend kajakles op vlak water. Na een paar uur oefenen, was het tijd om de rivier op te gaan. Waar ik de eerste dag nog wat onwennig in mijn kajak zat, merkte ik dat ik er elke dag meer gevoel voor kreeg. Wilde stroomversnellingen werden afgewisseld met rustige stukken. Het gaf zo’n kick om door de wilde stukken te gaan! Gewoon niet denken, maar gaan, vertrouwen, blijven peddelen en dan zie je het wel. Soms dacht ik net voor zo’n stroomversnelling: ‘Shit, misschien ga ik hier wel om!’, maar dat maakte dan direct plaats voor de gedachte: ‘Nee Eef, jij kan dit gewoon!’ En dan ging ik! Zo’n geweldig gevoel, want het lukte meestal gewoon! Verder was het geweldig om op de rustige stukken van de rivier om me heen te kijken, te genieten van de prachtige omgeving en te kletsen met de andere AYA’s.
De week heeft al mijn verwachtingen overtroffen! Het heeft mij geholpen bij het terugkrijgen van het vertrouwen in mijn eigen lichaam, meer in het nu te leven, dankbaar te zijn voor wat ik heb, naar mijn lichaam te luisteren, wat meer in de YOLO-modus te leven in plaats van alles te overdenken, en niet altijd alleen maar dingen te proberen die sowieso lukken, maar ook dingen die ik spannend vind. Dit heeft nu, ruim een halfjaar later, nog steeds een positieve invloed op de manier waarop ik in het leven sta. Ik ben ontzettend blij dat ik de kans heb gekregen om deze week te ervaren en kan het iedere AYA aanraden!
Eva (26 jaar)
