Blup, blup, brrr… voor de vijfde keer die dag steek ik mijn hoofd boven het koude water van de Durance uit. Alweer omgeslagen. Zo. Dit was het. Ik heb kennis gemaakt met het wildwaterkajakken, hartstikke leuk, maar nu is het genoeg. Laat mij maar hardlopen en door onherbergzame terreinen wandelen. Voor het peddelen, de boogslag en het opzoeken van keerwatertjes ben ik blijkbaar niet gemaakt. Geen natte haar op mijn hoofd die eraan denkt om op dag vier en vijf nogmaals die kano in te stappen. Voor wie eigenlijk?
Ik ben mee als verpleegkundige vrijwilliger met de eerste reis van Powder Days Foundation. Powder Days organiseert outdoor reizen voor AYA’s (adolescenten en jongvolwassenen met kanker). Het is inmiddels wel bekend dat deze patiëntengroep tijdens en na hun ziekte te maken krijgt met specifieke problemen en vragen. Denk aan vragen over opleiding, werk, zelfstandigheid, het aangaan van relaties, vruchtbaarheid of seksualiteit. Tijdelijk niet meer kunnen deelnemen aan het ‘gewone leven’ en een behandeling met gevolgen als chronische vermoeidheid of het moeten missen van een deel van je lichaam, leiden bij hen eerder dan bij oudere patiënten tot gevoelens van sociale uitsluiting, een verminderd zelfvertrouwen en depressie. Powder Days is ervan overtuigd dat een mooie, spannende outdoor ervaring samen met lotgenoten de AYA kan helpen om een stap verder te komen in het herstel. Om een deel van het eigen leven weer in eigen hand te nemen. Om zelfvertrouwen te herwinnen.
En wat zag ik dat gebeuren! Weifelende eerste rondjes op een vijver groeiden uit tot rapids met een stralend gezicht. Het gevoel van verminderde conditie maakte plaats voor trots en versteld staan van het eigen kunnen. Onder leiding van drie fantastische instructeurs werden op een veilige manier persoonlijke grenzen overschreden. En ook buiten de kayak was het een prachtige week. Serieuze gesprekken, blikken van herkenning en welgemeende knuffels tijdens het kampvuur. Tranen over een onzekere toekomst, afgewisseld met schaterlachen om een hachelijke situatie in het ziekenhuis, of om goedbedoelde blunders van de omgeving. Vriendschappen bloeiden op. “Als jullie het leven […] aankunnen, dan kan ik het toch zeker ook?!?!? Weg met alle – zelf in stand 
gehouden – obstakels,… groen licht en gaan!” en “Ook hier is iets permanent veranderd”, zouden deelnemers later delen op de groepsapp.
‘s Avonds ‘win’ ik de trofee voor de meest onverschrokkene op het water die dag: een grote piratenhoed die ik geacht word de volgende dag van opstaan tot naar bed gaan te dragen. En ik besluit: wat er ook gebeurt, ik stap weer in die boot. Ook ik heb grenzen te overschrijden. Wat volgt zijn nog twee fantastische dagen op het wilde water.
Rixt
Deze column is verschenen in het tijdschrift Oncologica (jaargang 36, nr 1, 2019)
